1920’den 1998’e gelinceye kadar, Türkiye’de din eğitimi sorununun yeterli ilgiyi görmediği, yeteri kadar bu meselelere imkan ve zaman ayrılmadığı ileri sürülemez. Ancak din eğitimi ve öğretimi alanında yapılan yapısal ve işlevsel çalışmalara bakıldığında, siyasi ve ideolojik yaklaşımların ağırlık taşıdığını görüyoruz. Halbuki eğitime ve özellikle din eğitimine siyasi anlayışlara göre çözümler üretmek yerine, dinin fert ve toplum hayatındaki vazgeçilmez yerine, islam dininin, milletimizin, kültür ve medeniye

Yeni bir yüzyıla girmiş bulunuyoruz. Farklılık ve çoğulculuk istekleri evrensel ve birleştirici ilkelerle nasıl bir arada yaşatılabilir? sorusu bugünkü demokrasilerin en önemli problemi olarak karşımıza çıkmaktadır. Din, inanç, ırk, dil ve tarih ayrılıkları yaşam birliğini bozmak yerine hayatın anlamını çeşitlendirip zenginleştiren unsurlar olarak kullanılmalıdır. Eğitim bu değişim ve gelişimin gerçekleşmesine yardımcı olmalıdır. Çağın eğitim koşulları ne ise, Türk eğitim sistemi de millî ve manevî değerler