Seyyid Ahmed er-Rifâî hicrî 512’de (1118) Irak’ta, Bağdat ile Basra arasında kalan Batâih bölgesindeki Ümmü Abîde köyünde doğdu. Atalarından Rifâa el-Hasan el-Mekkî’den (ö. 331/943) dolayı Rifâî nisbesini aldı. Yedi yaşında iken babası vefat ettiği için onu devrin büyük sûfîlerinden dayısı Mansûr el Batâihî himâyesine aldı. Devrin âlimlerinden İslâmî ilimleri tahsil etti, dayısından da tasavvufî eğitim gördü ve hilâfet aldı. Uzun yıllar bölgesindeki insanlara İslâm ahlâkını ve irfânını öğretti. 22 Cemâziyel

“...Beni Yenikapı Mevlevihânesi’ne götürüp Merhum Şeyh Celâleddin Efendi Hazretleri’nden sikke giydirtti ve mürşid-i müşârünileyhe biat ettirdi. Vâkıa, daha evvel Hoca merhum abd-i âcize telkîn-i zikr etmişti; lakin, tarîkaten biat vermemişti. Mâlûm-ı âlinizdir ki, tarîkatte biat, onu veren şeyh ile alan derviş arasında yek-diğerini dervişliğe ve şeyhliğe kabul etmiş olduk-larına dair el ele tutuşmak sûretiyle yapılan bir muâhede demektir ki, mürit, ancak bu taahhüdden sonra o şeyhin dervişi olur. Hoca Merh

Bu kitâb-ı şerîfin tasnîfine ve bu mecmûa-i latîfenin te’lîfine sebeb odur ki, bu fakîr-i Mevlevî, ya’nî Şeyh Rüsûhuddîn İsmâil b. Ahmed el-Ankaravî ne zaman ki, irşâd-ı fukarâ ve ahbâb ile me’mûr oldum; “me’mûr ma’zûr-dur” sözü gereğince mümkün olduğu kadar onların irşâd ve terbiyesine himmetimi masrûf ve mahsûr kıldım. Gördüm ki, genelde hey’etimizde, şekil ve sûretimizde olan fukarâ, Mevlânâ hazretlerinin gitmiş olduğu yüce yola muhâlif gitmiş ve tarîka-i Mevleviyye onu zannetmiş, her biri o hazretin müb

Ebu Hâmid Muhammed b. Muhammed b. Ahmed (H. 450/505/ M. 1058-1111) Tus şehrinde doğdu. Yaşadığı yüzyıl siyasi bakımdan çalkantılı, fakat ilmi ve dini hayat bakımından İslâm dünyasının ve hatta o günkü dünyanın en parlak dönemini teşkil eder. Ayrıca Gazâlî, yalnız döneminin degil, bütün İslâm düşüncesi tarihinin en önde gelen düsünürlerindendir. Lakabı Huccetü´l-İslâm’dır. Bütün endisesi İslâm akidesini, buna bağlı olarak da İslâm ahlâkını ve düsüncesini savunup yaymak olan Gazâlî işte bu amacı gerçek

XIX. asırda Mevlânâ’nın maneviyâtından istifade eden, bununla da kalmayıp Mesnevî-i Şerîf’in birinci cildini kendine özgü bir bakış açısıyla şerhederek bize aktaran zatlardan birisi de Âbidin Paşa’dır. Âbidin Paşa, Osmanlı devletinin en bunalımlı dönemlerinden birinde yurdun bir çok yerinde başarılı valilikler yapmış, yönetim anlayışıyla, ârifâne ve samimî mümin kişiliğiyle halka ışık tutmuştur. Tasavvufî düşünüş tarzı onda çağdaşlarından daha geniş bir perspektif oluşmasına yol açmıştır. Verdiği mesajla

Miladi 13. yüzyılın başlarından kalma olan İbnül-Fârızın Kasîde-i Tâiyyesi çeşitli çevrelerin ilgisini çekmiş ve etkisi büyük olmuştur. İlahî aşk ve tasavvuf düşüncesi konusunda tükenmez bir hazîne hüviyetindedir. Tâiyye şiirdir, zor bir metindir. İbn Fârız Divanının tamamını şerh eden bâzı şârihler zorlandıklarını itiraf edip Tâiyyeyi şerhten vazgeçmişlerdir. Bu eserdeki sûfiyâne incelikler ve mânevî hakikatleri kavramakta zorlanmışlardır. Onun için Tâiyyeyi tercüme ve şerhetmeye cesaret eden az çıkmış

Mevlânâ Celâleddin Rûmî, XIII. yüzyılda yaşamış mutasavvıf bir mürşid-i kâmildir. Onun asırlardır süregelen tesir ve etkileri tüm dünyânın dikkatini çekmektedir. Onun anlayışıyla İslâm´ı tanıyan farklı dinlere mensup kimseler müslümanlığı tercîh etmekte, müslümanlar ise engin sevgi, aşk, hoşgörü ve samîmîyet dolu bir dînî yaşantı için onun eserlerini ve düşüncelerini anlamaya çalışmaktadırlar. Bu îtibarla Mevlânâ´nın dîni anlatım metodunun modern dünyada yanlış ve olduğundan farklı algılanma problemi yaşaya

Tarihte milletler yetiştirdikleri büyük şahsiyetlerle anılır. Çünkü bunlar, tarih yapan değerlerdir. Bu açıdan onların eser ve düşünceleri yeni nesillere aktarılmalıdır. Mensûbiyet duygusu, ancak bu şekilde yaşatılabilir. Bizler, büyük medeniyetin çocuklarıyız. Medeniyetimizin maddi-manevi inşasında sayamayacağımız kadar büyük şahsiyetler rol almıştır. İşte bu şahsiyetlerden birisi de Mevlânâ Celâleddin er-Rûmî’dir. Vefatı üzerinden yüzyıllar geçmesine rağmen O, hâlâ eser ve düşünceleriyle insanlığın yol

Mevlevilik varlık göstermeye başladığı 13. asırdan itibaren, Mevlânâ?nın şöhreti ve eserlerinin etkinliği sosya-kültürel ve siyasal ortamlardan da faydalanarak, kısa sürede Anadolu?da yayılmış ve bir çok merkezde mevlevihaneler (asitâne/zaviye) tesis edilmiştir.

“Söz uzun, maksûd-ı cümle cüz-i küll, Muktedâ-ı âlem Şâh-ı rusül!” (Hüdâyî) En fakirinden vezirlere, padişahlara kadar, siyaset ve ilim adamlarını, şâirleri, mûsikî üstadlarını sinesinde toplayan Hüdâyî Dergâhı, tekkesinden başka camii, türbeleri, kütüphânesiyle manevi bir hayat zenginliği taşımakta idi. Böyle bir kaynaktan kuvvet alan şeyhler, âlim ve şâirler, mûsikîşinaslar, hatipler sayesinde şöhreti asırlar boyunca devam edegelmiştir. Menkıbeleri bugün bile halk arasında yaşayan, şeriatın zâhidlik yolu