İnanan bir insan, hayatının her anında dua ile iç içedir. Her hal ve şartta iman ettiği O büyük güce dilek ve temennilerini, gönlünden kopup dilinden dökülen kelimelerle sunar. Sevinçli bir anında minnet ve şükranlarını O’nun Yüce kapısına arz ederken, üzüntülü ve sıkıntılı anında da feryat ve istimdadı yine O’nun ulu dergahında yankılanır. “Size tüm duaları toplayan bir dua öğreteyim mi? Şöyle dua edersiniz: Allahım! Peygamber’in Muhammed’in senden istediği şeyin hayrından biz de i

Seninle yüz yüze ilişki kuramamanın eksikliğini hissettiğim için, yazıyı elçi olarak kullandım.Seni, kendim gibi bildiğim için böyle bir hitap tarzını seçtim. Öykülerin büyüsünü kim inkar edebilir. Alıp götürüyor insanı kendi ortamına, bazen asırlar öncesine, bazen tahayyül aleminde geleceğe. Ve yerinde bir söz her şeyi o kadar güzel açıklıyor ki.

Yapmam gereken en hikmetli şeyin, belli bir hayat yaşayan insanlara, kendi hayatlarının içinden seslenmekti, onların algı ve idrak düzeylerine seslenmekti, akıllarını ihmal etmeden daha çok kalplerine, gönüllerine hitap etmekti? Bu iş ilimle olmuyordu, ilimsiz de. İlme, hikmeti eş etmek gerekiyordu. Bazen düşündürmek, bazen eğlendirmek, bazen güldürmek, bazen duygulandırmak, bazen ağlatmak lazım geliyordu.

Akşemseddinsiz Fatih, Fâtihsiz de Akşemseddin düşünülemez. Nasıl ki ruhla ceset bir araya gelip insanın yaşamasına ve var olmasına vesile oluyorsa, aynı şekilde İstanbul fethinde Fâtih Sultan Mehmed Han İstanbul fethinin maddi yönü, Akşemseddin de manevi yönü idi. Böylece Osmanlı bir vücut gibi ayağa kalktı. Bizans imparatorluğunun başına bir yumruk gibi indi. Hadis-i şerife mazhariyetini gösterdi, İslâmiyeti dünyaya duyurdu.