Elindeki tüfeği işaret etti Musa; "Şu yaşadıklarımızın fotoğrafını çek deseler, Tam 12'den çekerdim Raid! Ki ben; hiç bir zaman sevmedim silahları, düşün! Gördüğün gibi kullanmayı da bilmiyorum. Ne yapayım, bu da benim eksikliğim olsun!" Ardından boynunda asılı duran fotoğraf makinesini alıp uzattı; "Al bunu Raid. İçi çığlık, acı, gözyaşı dolu... Ama sen, en zor karede bile umudun izini sür. Ve tüm dünyaya ulaştır. Vicdanın varlığını hatırlat onlara. Belki bir masumla göz göze gelir de uyanır in

İbrahim: —Babacığım, niçin duymayan, görmeyen ve sana hiçbir fayda sağlamayan bu putlara ibadet ediyorsun? diye sordu. Babası, şaşkın şaşkın İbrahim'e baktı. Putlara özenle dokunarak: —Bilmiyor musun, bunlar bize atalarımızdan emanettir, dedi. Ben anamı ve babamı onlara ibadet ederken gördüm. İbrahim, sevgi dolu bir sesle: —Babacığım, ben gerçek Rabbi buldum. Benim sözlerime kulak ver; benim yanımda ol ki sana doğru yolu göstereyim, dedi.

Sanki eksiktim yarımdım... İki arada bir derede... Arafta... Oysa içimde devcileyin ırmaklar çağıldıyordu. Gün ışıklarını hain bir sevgili gibi çekiverince yeryüzünden, yüreğimin sol köşesindeki cevher ağrıyordu, biteviye ağlıyordu. Gün aldatıyordu ama karanlık rahat komuyordu adamı. Dertler bulut bulut üzerime yağıyordu. Bir başıma; zaman ve mekanın, yeryüzünü parselleyen tüm kirli sınırların ortadan kalktığı dehlizlere savruluyordum. Her köşe başında tanıdık tanımadık yüzler simalar... Öncüler, arkadakile

Dilerse neleri başaramaz ki! Geçmişin eli eteği kol kanat germiyor da acıyı çoğaltıyorsa üzerine sünger çekebilmeli insan! Denize ulaşmak için devinip duran ırmaklara, asırlardır yeryüzüne ışık saçan yıldızlara, bütün nahifliklerine rağmen özgürlüğün simgesi olabilen güvercinlere baksa bir... Ya da içindeki çaresizliği öldürse ve geç değil hiçbir şey için diyen yürek serinliğine kulak verse. Hiç istemediği kadar istese bugünü, hiç meydan okumadığı kadar dirense maziye ve duyumsamadığı kadar yakınlaşsa yarın