İslam medeniyetini anlamak için kuşkusuz İslamın müslüman hayatında ve tarihinde oluşturmuş olduğu etkiye bakmak gerekir. Bu etki kendisini ibadetlerde, kurumlarda, düşüncede ve manevi hayatta belirgin kılmıştır.İşte Armağan Kitaplar bu anlama faaliyetini gerçekleştirmek için yayınlanmaktadır. Tasavvuf dinin daha içten ve derinden yaşanması demektir. Tasavvuf kendini tanımak, gerçek anlamda Hakk’ı bilmektir. Her an Allah’ı görüyormuş gibi davranmaktır. Biz görmesek de O’nun bizi görüp durduğuna inanmaktır.

Miladi 13. yüzyılın başlarından kalma olan İbnül-Fârızın Kasîde-i Tâiyyesi çeşitli çevrelerin ilgisini çekmiş ve etkisi büyük olmuştur. İlahî aşk ve tasavvuf düşüncesi konusunda tükenmez bir hazîne hüviyetindedir. Tâiyye şiirdir, zor bir metindir. İbn Fârız Divanının tamamını şerh eden bâzı şârihler zorlandıklarını itiraf edip Tâiyyeyi şerhten vazgeçmişlerdir. Bu eserdeki sûfiyâne incelikler ve mânevî hakikatleri kavramakta zorlanmışlardır. Onun için Tâiyyeyi tercüme ve şerhetmeye cesaret eden az çıkmış

Mevlânâ Celâleddin Rûmî, XIII. yüzyılda yaşamış mutasavvıf bir mürşid-i kâmildir. Onun asırlardır süregelen tesir ve etkileri tüm dünyânın dikkatini çekmektedir. Onun anlayışıyla İslâm´ı tanıyan farklı dinlere mensup kimseler müslümanlığı tercîh etmekte, müslümanlar ise engin sevgi, aşk, hoşgörü ve samîmîyet dolu bir dînî yaşantı için onun eserlerini ve düşüncelerini anlamaya çalışmaktadırlar. Bu îtibarla Mevlânâ´nın dîni anlatım metodunun modern dünyada yanlış ve olduğundan farklı algılanma problemi yaşaya

Tarihte milletler yetiştirdikleri büyük şahsiyetlerle anılır. Çünkü bunlar, tarih yapan değerlerdir. Bu açıdan onların eser ve düşünceleri yeni nesillere aktarılmalıdır. Mensûbiyet duygusu, ancak bu şekilde yaşatılabilir. Bizler, büyük medeniyetin çocuklarıyız. Medeniyetimizin maddi-manevi inşasında sayamayacağımız kadar büyük şahsiyetler rol almıştır. İşte bu şahsiyetlerden birisi de Mevlânâ Celâleddin er-Rûmî’dir. Vefatı üzerinden yüzyıllar geçmesine rağmen O, hâlâ eser ve düşünceleriyle insanlığın yol

Mevlevilik varlık göstermeye başladığı 13. asırdan itibaren, Mevlânâ?nın şöhreti ve eserlerinin etkinliği sosya-kültürel ve siyasal ortamlardan da faydalanarak, kısa sürede Anadolu?da yayılmış ve bir çok merkezde mevlevihaneler (asitâne/zaviye) tesis edilmiştir.